Verslag beleving van Uganda (18 september – 3 oktober 2015)
Bezoek bij de moeder van Padde
“Wat heb jij nodig om de dag nog mooier te maken?”
In dit dagelijks terugkomende vragenrondje geeft Padde aan dat hij zijn zieke, 92 jarige moeder graag wil bezoeken. Op zoek naar een strategie, hoe en wanneer dit bezoek ingepast kan worden, wordt duidelijk dat iedereen wel mee zou willen gaan op bezoek. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik ben erg benieuwd wat we te zien gaan krijgen. Voor het eerst zal ik een huis in Uganda van binnen zien. Hoe ziet zo’n huis eruit? Hoe ziek is de moeder? Kan ze ons bezoek wel aan? Zal er contact zijn? En hoe zal dat contact dan zijn? Hoe is de reactie van Padde op zijn moeder? Enz.
Bij het huis lopen en spelen allemaal kleine kinderen. Na kort contact met hen volgen we Padde naar binnen. Een doek in de deuropening wegduwend zien we een donkere ruimte met een bed waarop een oude vrouw ligt. Zij straalt als ze Padde en ons binnen ziet komen. We stellen ons beurtelings voor en dat gaat gepaard met weinig woorden maar met een intense blik en aanraking. Ik voel meteen verbinding; heel apart.
Paddes moeder is blij dat we zijn gekomen. Ze geeft ons als dank 5 passievruchten.
Passievruchten zijn relatief duur in Uganda. Hier zou zij een week op kunnen teren. En dat geeft ze aan ons terwijl wij alles zelf goed kunnen betalen. Wat een ongelooflijk geschenk! Maar geven en ontvangen is allebei even fijn heeft Marijke ons verteld en laten zien (filmpje van natural giving van Marshall Rosenberg). We ontvangen dit cadeau dan ook terwijl deze vrouw “niks” heeft. Enkel wat kleren en dagelijks een beetje eten. Wat een vreemd gevoel.
Er wordt wat over en weer gepraat, gelachen en gebeden. Padde en zijn moeder voelen zich zo verbonden met alle anderen dat ze samen zingend bidden. Ohh wat voelt dit bijzonder. Dat ik dit mee mag maken, prachtig.
We besluiten om samen een maand huur voor deze vrouw te betalen. (16 euro geloof ik. Dat is 4 euro pp.). Wat een blijdschap, hoe bijzonder is dit. Wat is het inderdaad geweldig om te geven.
Na het intense afscheid aan de rand van het bed, met een hand, knuffel en tranen verlaten we deze vrouw en gaan terug naar ons busje.
Net buiten gekomen krijgt Dieter het telefoontje dat de koop van zijn huis in België doorgaat. Wat is dit allemaal raar. We komen net uit een hutje waar mensen wonen die niets hebben en horen nu buiten dat Dieter een eigen huis heeft gekocht met 4 kamers, 2 verdiepingen etc. Iedereen is dolblij voor Dieter. Er wordt geknuffeld en gefeliciteerd. Wat een verbinding!!! Wat een indrukken.
We gaan ons busje in. Het is stil in de bus. Heel stil. Iedereen heeft zijn eigen gedachten.
Marijke vraagt naar ieders gevoel bij deze ervaring?
Voor iedereen is dit geweldig. Wat mooi om mensen te ontmoeten en respect te hebben voor elkaar.
Marijke zegt tegen mij dat mijn hele lijf aangaf hoe ik me voelde tijdens de ontmoeting met de moeder van Padde. Mijn gezicht, mijn houding, alles. Dit raakt me enorm. Ik praat niet veel. Mijn gedachten vragen zich wel eens af of ik niet te weinig zeg? Maar gebaren en houding is ook communicatie geeft Marijke aan. Dit is fijn om te horen en het ontroerd me.
In de bus ben ik emotioneel. Het bericht komt binnen dat de operatie van mam vandaag goed is gegaan. Was er toch spanning? Wat gebeurt er allemaal van binnen. Ik voel me ontroerd, ik ben blij, ik ben dankbaar, ik weet niet meer wat ik allemaal voel.
Tijdens de wandeling daarna met Marijke vraagt ze hoe ik me voel? De tranen komen. Waarom? Ik vertel dat ik het fijn vind te horen dat spreken niet altijd nodig is. Mijn lichaam zegt genoeg. Maar op mijn werk vragen ze misschien wel iemand die veel spreekt. In gesprekken met collega’s kan ik niet altijd genoeg uitleggen. Ik weet niet wat ik wil. Ik ben op zoek naar iets. Naar wat ik eigenlijk wil? Op zoek naar ander werk? Wat dan? Dat was mijn doel om mee te gaan naar Afrika. Door uit mijn comfortzone te komen en op zoek te gaan naar wat ik wil en voel. Naar wie ik ben. Dat begin ik hier te vinden. Respect voor een ander maar ook respect voor mezelf. Vooral in de wereld van een ander. En hoe ik ben is goed. Ik ben een prachtig mens zoals ik ben. Mijn Engels hoeft niet goed zijn. Waarom moet ik alles goed doen? Ze accepteren me ook als ik minder goed Engels spreek of überhaupt minder spreek. Het zijn mijn gedachten dat ze me minder zouden vinden. Is het zo? Nee, niemand heeft dit gezegd en ik heb het hen ook niet gevraagd. Maar de groep mensen waar ik nu bij ben geven aan dat het helemaal oké is. Ze voelen de verbinding en ik mag zijn wie ik ben. Wauw wat een heerlijk gevoel!
Dezelfde avond nog heb ik behoefte om te lezen. Boeken van Marshall Rosenberg over verbindende communicatie. Boeken geschreven in het Engels. Het gaat vanzelf. Vanuit een innerlijke motivatie wil ik lezen en begrijpen wat er allemaal staat. En het lukt. Ik heb nog nooit boeken gelezen in het Engels zonder te denken “dit kan ik niet”. Langzaam begin ik vat te krijgen op de bedoelingen bij NVC (non violent communication). Dit past bij mij. Dit past heel goed bij mij. Hier wil ik nog veel meer over leren, ervaren en doen. Hiervoor was ik dus meegegaan naar Uganda.
Natascha Smits 2015