Als kind kon ik uren buiten bezig zijn met het zoeken naar klavertjes vier, het bekijken van de wolken en welke vorm ze hadden of gewoon spelen met water en zand. Lekker levend in het nu.
Als moeder met jonge kinderen speelde ik veel met de jongens en betrapte ik me er vaker op dat ik meespeelde maar ook dat ik bepaalde. Als de jongens lekker aan het kliederen waren met water en zand stelde ik voor om een kasteel met een gracht te maken en als ze met een bal aan het spelen waren vond ik overgooien wel een leuk idee. Meestal stopte dan hun spel want ik bemoeide me ermee.
Als moeder van jongens in de leeftijd van de basisschool vond ik het belangrijk dat ze goede rapporten hadden en dat ze veel met vriendjes gingen spelen. Maar natuurlijk ook dat ze zich netjes gedroegen en goed luisterden.
En zo (met hulp van straffen en belonen) probeerde ik mijn kinderen te leren wat ik belangrijk vind in het leven want zo hoort het toch?! En als ze niet luisterden dan zei ik: “als je geen voldoende haalt dan ben ik teleurgesteld. Of als je je niet netjes gedraagt als we op bezoek zijn dan schaam ik me.”
En aangezien de meeste kinderen daar wel heel gevoelig voor zijn leren ze om dingen te doen die niet echt bij hen passen maar doen ze dat voor een ander.
En die ander was ik.
Jaren later kwam ik gelukkig tot andere inzichten en ben ik met vallen en opstaan naar me zelluf gaan kijken en dat was niet altijd fijn. Maar ik kan je verzekeren dat het leven nu vele malen prettiger is. En dan heb ik het nog niet eens over mijn kinderen en hoe zij zich nu voelen. Zij bepalen hun leven zelluf en weten zelluf wat goed en fout voor hen is. Dat dat niet altijd meteen lukt hoort bij het leven en ze mogen oefenen en fouten maken. Door al die eigen ervaringen voelen ze zich zelfverantwoordelijk en doen ze dingen vanuit hun hart. Je zelluf zijn is zelfliefde en leven in het nu. Niet omdat een ander het wil of omdat je moeder anders boos wordt.
Nu als moeder van pubers geef ik hen ruimte om te worden wie ze willen zijn. Ook is het hun verantwoordelijkheid of ze goede punten willen halen, leren of andere talenten in willen zetten. Zij krijgen van mij alle vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde (ook als ze fouten maken, te laat thuiskomen of een pilsje drinken terwijl dat nog niet mag). Natuurlijk blijven we wel met elkaar hierover in gesprek en luisteren we goed naar elkaars behoeften om zo zelluf ieder onze eigen weg te bewandelen. En dat pad gaat zeker niet altijd recht naar het doel, af en toe struikelen we of loopt het pad dood. Dan nemen we een nieuw pad en begint de ontdekkingsreis opnieuw. Precies zoals het echte leven ook is want uiteindelijk zullen ze hun eigen pad toch zelluf moeten zoeken.
Schaamte en schuldig voelen, straffen en belonen horen niet meer bij mij. Door vallen en opstaan mogen onze kinderen zich zelluf zijn en niet de persoon die mama graag wil dat ze zijn. Want wat is goed en wat is fout?
Ging en gaat deze verandering vanzelf?
Nee, absoluut niet. Vertrouwen dat het goed komt en loslaten dat jij niet alles kunt regelen voor je kind zijn hierbij heel belangrijk. En dat leer je met vallen en opstaan.
Dit kun je zeker leren en als je daarbij hulp wilt kunnen we samen wandelend aan de slag gaan.
Natascha Smits
13 juli 2018